1 . konpondu, konpontze ( konpondutze). du ad. (TE). Arreglar, reparar, componer; solucionar, reconciliar, resolver. Gauzak eta arazuak be konpondu egitten dira.
Etxia konpondu dogu, neguan itxogiñik ez deigun izan. / Ebaristo kojuak konpondu desta erlojua. / Ezkondutako andren zeregiña, gizona ondo konpontzia. / Ez dau gura izan soiñekua konpontzia eta emon ein dau. / Artian holako gauza hasarria izan ezkero, luzia izaten da gero konpondutzia. / Gure artian zan alkar aittu eziña, berak konpondu eban. / Ba, konpondik aguro, hainbeste jente zain daukagula dirua galtzen gauaz da. (Zirik 46).
/ Bixar goizian neuk konponduko haut. (Zirik 118).
/ Ez jakin gauzonik eitten, demontriak halakuak. Nik konponduko jonat. (Zirik 28).
/ Baña beti eukanetik dana konpontzeko maratillaren bat [...]. (Ibilt 471).
Babesleak
