1 . bedinkatu (bedeinkatu) [bedeinkatu]. izond. (TE). Bendecido,-a; bendito,-a. Ur berinkatuakin garbittu eban ataixa, sorgiñak urrintzeko. / Bedinkatua zure sabeleko frutua.
/ Jaun bedinkatua! Zer egin dozu emon detsuten diruagaz?
/ Jaungoiko bedinkatua! Ha zan ikustekua!
/ Bere emaztia zeguan diabruak hartuta, ez kurutzak eta ez ur bedinkatuak baketzen ebela. (Ibilt 465).
/ Kant. Genikako arbola da bedinkatua...
Anton. madarikatu. Ik. bedinkatutako.
Babesleak
