iges egin [ihes egin]. du ad. (TE). Huir, escaparse; fugarse. Iñori aitzen emon barik, iges eiñ eban gorrotautako gizajo harek. / Eta frailliak esanaz bere errezuak, laga eban bake baketan sinisturik diabruari iges erain zetsala. (Ibilt 465).
Ik. hanka egin, ospa egin, keiana egin.
Babesleak
