2 . deittu, deitze ( deittutze) [deitu]. da/dio/zaio ad. (TE). Llamar(se), tener por nombre; llamarse. Izena izan, izena emon.
Zuen Elgetako osabia, nola deitzen da? / Toki honi deitzen jako Azkonabitza. / Eta toki hari pentsau eban aurreran deittutzia Bethel. / Grip deitzen dan Herri txiki bat. (Ibilt 461).
/ Botikarixo bat, Etienne jauna deitzen zana. (Ibilt 472).
/ Hik eztakik abade jaunari berori deitu bihar jakona ala? (Zirik 78).
Babesleak
