bildurtu (billurtu, bilddurtu), bildurtze (bildurtutze) [beldurtu]. da/du ad. (TE). Atemorizar(se), asustar(se), amedrentar(se). Bildurrak hartu; bildurra emon.
Bildurtu ein giñan aurrerago juaten, illuna zan ba gaiñian. / Bildurtu eban umia, milla sorgiñ ipoiñekin. / Bildurtutzia bat, ez da bildurtixa izatia, bildurrari eusten badetsa. / Ez da millagro gaur bildurtzia, beste gerraren bat sortuko ete dan pentsaurik. / Neskeri errekaua eittiak bildurtzen hau, ala ezezkua
hartzeko arrisguak? (Zirik 126).
/ Zaldunak gustora emon zetsan baietza kondiziño honi, [...], bere zuzentasunak zer bildurturik ez ebanetik. (Ibilt 480s).
Ik. izutu. Izutu baiño askoz be gehixago erabiltzen da bildurtu.
Babesleak
