halabihar [halabehar]. iz. (TE). Destino, hado, sino. Halabiharra izan zan, baketan bizi giñan herrittik betiko urten biharra. Ik. gu-gaiñetiko, bihar-biharreko.
halabiharrian. adlag. (TE). Casualmente, por casualidad. Urkuzura noiala, halabiharrian topau neban nere emaztia izango zana.