larrittu, larritze (larrittutze) [larritu]. 1 . larrittu, larritze [larritu]. da/du ad. (OEH). Acongojar(se), angustiar(se), apurar(se). Zalduna ez zan larregi larrittu Dukiak ziñuanakin. (Ibilt 480). / Ez dagok zertan larrittu, ez najok berihalakuan harrapauko. (Zirik 87). / Hori, dan trankillakin, ez da asko larrittuko. Ik. estutu. 2 . larrittu, larritze (larrittutze) [larritu]. da/du ad. (TE). Sentir náuseas, tener náuseas; apurar(se). Gomittularrixa, botaguria etorri edo etorri erain; estutu. / "Venir en ganas de: por antonomasia, de vomitar" (TE, 514). Hainbeste jatekok, larrittu ein nabe. / Ez zan millagrua larritutzia hainbeste gauza ustel artian. / Hárek gauza higoingarrixak ikustera, jakiña zan larritzia. 3 . larrittu, larritze ( larrittutze) [larritu]. du ad. (TE). Picar, dar aspereza. Laztasuna emon, larrixago bihurtu; laztu. / "Hacer áspera una cosa" (TE, 514). Errotarrixak larrittu biharra eukitzen dau. / Errotarrixa larrittutzia izaten da, hobeto biharra ein deixan. Ik. laztu.