parkatu, parkatze (parkatutze) [barkatu]. du ad. (TE). Perdonar, condonar; indultar. Parkatuak izango gara, geuk ostiangueri parkatzen detsegun neurrixan. / Gurasuak, dana parkatutzia gurarik. / Larregi parkatzia be ez da ona. / Izan be urtiak eztabe parkatzen, ta heriotzaren sega zorrotzak eztau iñorentzako errukirik. (Zirik 12). / Baña, gauzia jakin zanetik, ez etsen parkatu herrixan "akerra"n izena. (Ibilt 458).