konturatu, konturatze (konturatutze). da ad. (TE). Darse cuenta, percatarse. Belu konturatu nintzan zer erebixan irutxurlari harek. / Tren bi estaziño baten badira, ez da erreza konturatutzia zeu zagozen trena ala bestia dan juaten hasi dana. / Ahaztu jata konturatzia zeiñegaz dabillen. / Konbidau barrixori konturatu zan, mahaittik aparte euan itxurabako agura zahartxo, ximel da gaizki jantzi bati. (Zirik 62). / Honetara, konturatu barik diabruak bere aurka zerebixan zirixa, juan jakon hasierako berotasuna sugarretan bihurtzen. (Ibilt 463).