kaskil [kaskail]. 1 . kaskil [kaskail]. izond. (TE). Pusilánime; débil, inconstante. Adore bakua; Ahula; aldakorra. Gizon kaskilla urten desku haretxek. 2 . kaskil [kaskail]. izond. (AN). Frívolo,-a, casquivano,-a, alocado,-a. "Zoroa, kaskajoa, buruariña" (AN). Zaldun kaskill zorua arteraiñok zan senarra, orduantxe konturatu zan emazte ona zer ederra zan. (Ibilt 466). / Andra kaskillak haren desiua aukeratzeko, esan zetsan senarrari... (Ibilt 463). / [...] gure natura kaskilla. (Ibilt 224). / Senar kaskil honek... (Ibilt 456). / [...] nere gizon kaskillori... (Ibilt 457).